آلبوم ایران من را گوش کنید. حداقل بخاطر سعدی، همایون شجریان و ایرانِ من!
سعدی با ذهنیتی که در مدرسه داشتیم، تفاوت های زیادی دارد؛ این آقا بعنوان یک شاعر قرن هفتمی، زیادی مدرن است. همین خودِ شما اگر جمله های قبل را نخوانده بودید، بعید بود حدس بزنید این بیت، کارِ طبعِ خالق گلستان باشد؛
در کوی تو معروفم و از روی تو محروم
گرگِ دهن آلوده ی یوسف ندریده!
تفاوت دیگرش هم، عاشقانه سرودن است. برای ما شیخ اجلی ساخته بودند که خوب نصیحت می کرد و استاد سلیس گویی در پند و حکمت بود. نگو که این بنده ی خدا استاد تمامِ عاشقانه سرودن است، آنهم نه عاشقانه های آسمانی و عرفانی به سبک همشهری اش حافظ! عاشقانه هایی که هنوز رد عرق اضطراب از دیدار محبوب زمینی روی پیشانی اش خشک نشده.
در آلبومِ ایران من، جناب سعدی با “قلاب” حضور دارد که یکی دو بیت ش را در ویدئوی زیر – که در کانال آپارات صدا و سیمای مرکز مهاباد، بارگذاری شده- می توانید گوش کنید.
همایون شجریان را می بینید؟
نمیدانم کجا ولی جایی شنیدم که بهترین اثر مرحوم محمدرضا شجریان، “همایون شجریان” است! و خوشم آمد.
انصافا خوب می خواند.
و یکی از بهترین خواندن هایش در قطعه ی “ایران من” می درخشد.
بار اولی که شنیدم ش، غرقِ تعجب از این بودم که دو سه بار توانست ملودی عوض کند اما از ریتم نیفتد.
مثل این می ماند که وسط آوازش یک خاطره ی آوازی تعریف کند.
دارد ترانه ای در مورد ایران را با یک ملودی جاندار می خواند، یک جای ترانه می رسد به اینکه:
“آواز خوان شب شکن، بار دیگر فریاد کن”
و بعد، ناگهان شروع می کند به خواندنِ “ظلمِ ظالم/جور صیاد ** آشیانم/ داده بر باد” با همان ملودی معروف مرغ سحر!
و بعد از چند بیت بر می گردد به ترانه و ملودیِ اول!
واقعا ارزش شنیدن دارد!
آلبوم ایران من را گوش کنید. حداقل بخاطر سعدی، همایون شجریان و ایران!